| Literatura: |
Adamczyk B., Terapia jąkania metodą „Echo”. [w:] Diagnoza i terapia zaburzeń mowy. Redakcja: T. Gałkowski, Z. Tarkowski, T. Zalewski. Wyd. UMCS, Lublin 1993, s.141–145.
Bothe A. K, Evidence-Based Treatment of Stuttering. Empirical Bases and Clinical Applications, LEA, London 2004.
Byrne R., Pomówmy o zacinaniu, PZWL, Warszawa 1989.
Chęciek M., Etapy w zmodyfikowanym programie psychofizjologicznej terapii jąkających się. "Logopedia" 24, s. 41–60.
Chęciek M., Jąkanie. Diagnoza – terapia – program, Oficyna Wydawnicza “Impuls”, Kraków 2007.
Faściszewska M., Tuchowska J. A., Narzędzia stosowane w diagnozie jąkania u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym [w:] Diagnoza interdyscyplinarna. Wybrane problemy, red. Skibska J., wyd. Impuls, Kraków 2017.
Guitar B., 2014, Stuttering. An Integrated Approach to Its Nature and Treatment, wyd. LWW.
Góral-Półrola J., Organiczna niepłynność mówienia, wyd. Fund. Orator, Lublin 2013.
Góral-Półrola J., Jąkanie. Analiza procesu komunikacji słownej, wyd. Impuls, Kraków 2016.
Humeniuk E., Biologiczne i psychiczne aspekty jąkania, wyd. UM, Lublin 2012.
Janeczko M., Lewandowska H., Terapia jąkania prowadzona metodą kompleksową. [w:] Materiały dydaktyczne dla logopedów. Redakcja: J. Wójtowiczowa. Wyd. UW, Warszawa 1987, s. 9–54.
Król-Fijewska M., Stanowczo, łagodnie, bez lęku. INTRA, Warszawa 1992.
Ratyńska J., Szkiełkowska A., Kurkowski Z.M., Markowska R., Zastosowanie testu uwagi słuchowej i lateralizacji słuchowej A. Tomatisa w diagnostyce i terapii osób jąkających się, „Audiofonologia” 2003, t. 24, s. 137-143.
Seery C. H., Yairi E, Stuttering. Foundations and Clinical Application, wyd. PEARSONS, England 2015.
Sidor M., Niepłynność mowy w jąkaniu, wyd. UMCS, Lublin 2011.
Szamburski K., Analiza patomechanizmu powstawania jąkania a program terapii, "Logopedia" nr 26, PTL, Lublin 1999.
Szamburski K., Jąkanie – przyczyna czy skutek zaburzeń emocjonalnych? Konsekwencje dla terapii. [w:] Postępy psychoterapii. Tom III. Redakcja Gapik L. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Poznań 2000.
Szamburski K., Nerwica jąkania – inny sposób spojrzenia na problem niepłynności mówienia. "Logopedia" nr 23, PTL, Lublin 1996.
Szamburski K., Diagnoza niepłynności mówienia [w:] Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki, red. E. Czaplewska, S. Milewski, wyd. GWP, Sopot 2012.
Szeląg E., Neuropsychologiczne podłoże jąkania – przegląd badań empirycznych nad asymetrią funkcjonalną mózgu, „Kosmos”, 44, s.199–214.
Tarkowski Z., Jąkanie. Zagadnienia etiologii, diagnozy, terapii i prognozy. Wyd. ZSL, Warszawa 1987.
Tarkowski Z., Jąkanie wczesnodziecięce, WSIP, Warszawa 1992.
Tarkowski Z. Jąkanie, PWN, Warszawa 1999 s. 35–47, 168–221.
Tarkowski Z., Góral-Półrola J., Reicchel I., Mowa bezładna [w:] Patologia mowy, red. Z. Tarkowski, wyd. Harmonia, Gdańsk 2017, s. 165-194.
Węsierska K., 2009, Zaburzenia płynności mówienia u dzieci w wieku przedszkolnym- profilaktyka i wczesna interwencja logopedyczna, „Logopeda”, nr 1 (7) s. 100-115.
|
| Efekty uczenia się: |
Wiedza:
- zna terminologię logopedyczną oraz lingwistyczną, psychologiczną i medyczną stosowaną w logopedii
- znajduje dla opisu i analizy wybranego zagadnienia badawczego odpowiednią teorię i metodologię badań
- posiada metodyczne, pedagogiczne i logopedyczne przygotowanie do samodzielnego prowadzenia terapii logopedycznej
- posiada ogólną znajomość budowy i funkcjonowania swojego organizmu
Umiejętności:
- opracowuje i realizuje działania usprawniające, uwzględniające możliwości i potrzeby pacjenta; umie ocenia skuteczność stosowanych metod i weryfikować je w zależności od efektów
- przeprowadza wywiad logopedyczny; prowadzi obserwację logopedyczną pacjenta, ocenia stan pacjenta; prowadzi notatki z obserwacji pacjenta
adekwatnie łączy wskazaną koncepcję neuropsychologiczną z jej założeniami, wiąże objawy zaburzeń z ich mózgowym mechanizmem, a także potrafi opisać, na czym polegają wskazane zaburzenia mowy i/lub innych funkcji psychicznych, wynikające z uszkodzenia lub dysfunkcji mózgu
- potrafi odpowiednio planować i dokumentować zajęcia logopedyczne (umie przygotować konspekty zajęć, ćwiczenia i inne materiały wykorzystane w praktyce logopedycznej)
Kompetencje społeczne:
- wykorzystuje różne rozwiązania technologiczne zarówno w postępowaniu badawczym, jak i w opiece logopedycznej i medycznej nad osobami z dysfunkcjami mowy
- nawiązuje empatyczny kontakt z pacjentem, przejawia pozytywną postawę w stosunku do osób przewlekle chorych; dostrzega, poprawnie analizuje i pomaga w - skutecznym rozwiązywaniu trudności emocjonalno-społecznych pacjentów z zaburzonym rozwojem mowy lub z nabytymi zaburzeniami mowy; ma umiejętność rozumienia sytuacji emocjonalno-społecznej pacjenta i jego rodziny
- ma świadomość złożoności problemów wynikających z różnorodności zaburzeń mowy, rozumie konieczność stałego poszerzania wiedzy w tym zakresie oraz stara się praktycznie wykorzystywać zdobytą wiedzę.
|
