Diagnoza i terapia logopedyczna 3007-L1B2DT
Warsztaty (WAR) Semestr letni 2025/26

1. D. Emiluta – Rozya, H. Mierzejewska, P. Atys, Badania przesiewowe do wykrywania zaburzeń rozwoju mowy u dzieci 2, 4, 6 – letnich, Warszawa 1995, 2004 (uzupełnienie).

2. S. Grabias, Zaburzenia mowy. Mowa – Teoria - Praktyka, Lublin 1999.

3. L. Iskra, J.Szuchnik, Diagnoza logopedyczna, [w:] Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska G., [w:] Podstawy neurologopedii, Opole 2005.

4. G. Jastrzębowska, Diagnoza i terapia rozwojowych zaburzeń mowy, [w:] Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska G., Podstawy neurologopedii, Opole 2005.

5. G. Jastrzębowska, Istota i klasyfikacja opóźnień rozwoju mowy, "Audiofonologia”, t. 10, 1997.

6. G. Jastrzębowska, O. Pelc – Pękala, Metodyka ogólna diagnozy i terapii logopedycznej, [w:] G. Jastrzębowska, T. Gałkowski (red.) „Logopedia”, t. 2, 2003.

7. Z. Kurkowski, Audiogenne uwarunkowania zaburzeń mowy, [w:] „Logopedia”, nr. 28, 2000.

8. J. Ożdżyński (red.), Polska terminologia logopedyczna, Kraków, 1994.

9. M. Mierzejewska, D. Emiluta – Rozya, Projekt zestawienia form zaburzeń mowy, [w:] „Audiofonologia”, t. 10, 1997.

10. M. Mierzejewska, M. Przybysz – Piwko, Rozważania na temat terminologii logopedycznej, [w:] H. Mierzejewska, M. Przybysz – Piwko, Rozwój poznawczy i rozwój językowy dzieci z trudnościami w komunikacji werbalnej, Warszawa, 1997.

11. B. Ostapiuk, Zaburzenia dźwiękowej realizacji fonemów języka polskiego – propozycja klasyfikacji, [w:] „Audiofonologia”, t. 10, 1997.

12. A. Paluch, E. Drewniak – Wołosz, L. Mikosza, AFA – skala. Jak badać mowę dziecka afatycznego, Kraków, 2005.

13. U. Parol, Dziecko z niedokształceniem mowy. Diagnoza, analiza i terapia, Warszawa, 1997.

14. B. Rocławski, Słuch fonemowy i fonetyczny, Gdańsk, 1993.

15. J. Styczek, Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego, Warszawa, 1982.

16. E. Stecko, Sprawdź jak mówię. Karta badania logopedycznego z materiałami pomocniczymi, Warszawa, 2010.

17. E. Szeląg, A. Szymaszek, Test do badania słuchu fonematycznego u dzieci i dorosłych, Gdańsk, 2006.

18. Z. Tarkowski, Przesiewowy test logopedyczny, Lublin, 1992,

19. Z. Tarkowski, Test sprawności językowej, Lublin, 1992.

20. Z. Tarkowski, Test słownika dziecka, Lublin, 1992.

WIEDZA

- student pogłębia wiedzę merytoryczną i metodologiczną na temat różnych opóźnień i zaburzeń mowy

UMIEJĘTNOŚCI

- potrafi samodzielnie stawiać hipotezy badawcze i weryfikować je poprzez dobór właściwych narzędzi badawczych

- potrafi samodzielnie opisywać, analizować objawy językowe i pozajęzykowe opóźnionego lub zaburzonego rozwoju mowy

- potrafi w sposób logiczny i uporządkowany przedstawić przebieg działań badawczych

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

- rozumie konieczność rzetelnego prowadzenia badań

- kształtuje umiejętność współpracy z innymi specjalistami w celu przeprowadzenia rzetelnego procesu diagnozowania i tworzenia skutecznego procesu usprawniania

- kształtuje umiejętność współpracy z rodziną, opiekunami pacjenta

- uczestnictwo w zajęciach, realizacja zadań praktycznych, przygotowanie przez studenta studium przypadku (obejmującego proces diagnozowania i program terapii);

- przedmiot kończy się egzaminem przeprowadzonym w formie ustnej, ze względu na pandemię możliwy również egzamin za pośrednictwem Googla Meet

1. Kategoryzacja zaburzeń komunikacji.

2. Problemy terminologiczne.

3. Postępowanie diagnostyczne (badania budowy i sprawności aparatu artykulacyjnego, badania słuchu fonemowego, badanie rozumienia i nadawania mowy, badania umiejętności czytania i pisania, sformułowanie diagnozy, weryfikacja diagnozy).

4. Przebieg terapii logopedycznej (etapy terapii i ich specyfika, ogólne zasady terapii logopedycznej, konstruowanie programów usprawniania logopedycznego).

5. Charakterystyka różnych zaburzeń w komunikacji językowej oraz ich różnicowanie.

-indywidualna, samodzielna praca studenta

- prezentacja opracowanego materiału: analiza zebranych danych o pacjencie, przeprowadzonego badania logopedycznego, opracowanego planu terapii

- dyskusja