Dzieje historii sztuki

obowiązkowe

Wykład stanowi prezentację historycznego namysłu nad

sztuką od czasów autorów greckich i Pliniusza Starszego

do schyłku XX stulecia. Historyczna refleksja nad sztuką

jest jednym wątkiem problemowym, drugim są dzieje

historii sztuki jako dyscypliny akademickiej.

Wykład jest pomyślany jako próba prezentacji zarówno

szeroko pojętej refleksji nad sztuką, jak i dziejów historii sztuki

jako dyscypliny akademickiej (i humanistycznej). Na wykładzie

przedstawione zostaną początki historycznego namysłu nad

sztuką (od autorów greckich i Pliniusza St.) w kontekście

ówczesnego rozumienia sztuki i ujęcia historyczności

wytworów ludzkich, poprzez średniowieczne i nowożytne

próby uchwycenia dziejów sztuki (np. Ghiberti, Vasari, Bellori,

Lanzi), aż do epoki Oświecenia i roli Winkckelmanna. Drugi

wątek dotyczy już historii historii sztuki po epoce

Winckelmanna, w kontekście procesu usamodzielniania się

historii sztuki jako dyscypliny akademickiej, aż do schyłku XX

wieku, przede wszystkim w perspektywie różnych metod,

dyskusji stricte metodologicznych, oraz sporów o podstawy

historii sztuki.

Metody prowadzenia zajęć:

Wykład konwersatoryjny

Pojęcia, problemy, metody współczesnej nauki o sztuce.

Dwadzieścia sześć artykułów uczonych europejskich i

amerykańskich. Wybrał, przekłady przejrzał, wstępem

opatrzył Jan Białostocki, Warszawa 1976.

J. Białostocki, Historia sztuki wśród nauk

humanistycznych, Wrocław 1980.

Mariusz Bryl, Suwerenność dyscypliny. Polemiczna

historia sztuki od 1970 roku, Poznań 2008.

D. Carrier, Principles of Art History Writing, University

Park, 1991.

Stanisław Czekalski, Intertekstualność i malarstwo:

problemy badań nad związkami międzyobrazowymi,

Poznań 2006.

H. R. Jauss, Dzieje sztuki i historia, „Pamiętnik Literacki”

1984, nr 75, s.257-290.

E. Mansfield, Art History and Its Institutions: Foundations

of a Discipline, London 2002.

Perspektywy współczesnej historii sztuki. Antologia

przekładów „Artium Quaestiones”, re. M. Bryl. P.

Juszkiewicz, P. Piotrowski, W. Suchocki, Poznań 2009.

M. Podro, The Critical Historians of Art, New Haven,

1982.

W. Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć. Sztuka – Piękno –

Forma – Twórczość – Odtwórczość – Przeżycie

estetyczne, Warszawa 1975.

J.-J. Wunenburger, Filozofia obrazów. Przeł. Tomasz

Stróżyński, Gdańsk 2011.

Treści programowe: zarys dziejów historycznego namysłu nad

sztuką – greccy historiografowie, Pliniusz St., refleksja nad

dziejami sztuki w tekstach rzymskich teoretyków retoryki,

historyczne ujęcie sztuki w dobie nowożytnej, rola

Winckelmanna i tradycji antykwarycznej oraz starozytnicznej,

znaczenie Hegla dla kształtowania się historii sztuki w XIX

stuleciu, przegląd najwazniejszych koncepcji badawczych od II

poł. XIX po schyłek XX wieku.

absolwent zna i rozumie:

K2_W01 – w pogłębionym stopniu specyfikę

przedmiotową i metodologiczną historii sztuki, którą jest

w stanie rozwijać i twórczo stosować w działalności

profesjonalnej.

K2_W04 – w pogłębionym stopniu współczesne

dokonania i tendencje rozwojowe szkół badawczych,

obejmujące wybrane obszary nauk o sztuce.

K2_W06 – zaawansowane metody analizy, interpretacji,

krytyki, wartościowania i problematyzowania różnych

wytworów kultury, właściwe dla wybranych tradycji,

teorii i szkół badawczych w zakresie nauk o sztuce.

Forma zaliczenia:

egzamin pisemny

Kryteria oceniania:

Egzamin złożony z pięciu pytań, odnoszących się do

zagadnień poruszanych na wykładzie. Za każde pytanie

można uzyskać maks. 10 pkt. Warunkiem zaliczenia jest

uzyskanie przynajmniej 26 pkt. z całego egzaminu