Dzieje historii sztuki

obowiązkowe

Wykład przedstawia dzieje historii sztuki od początków

refleksji o sztuce w źródłach starożytnych po

współczesne perspektywy metodologiczne.

Wykład obowiązkowy dla studentów historii sztuki

(pierwszy rok studiów magisterskich) obejmuje m.in.

początki systematycznej refleksji o sztuce, wybrane

zagadnienia nowożytnej i nowoczesnej historiografii

artystycznej, instytucjonalizację historii sztuki, nurty

formalizmu, ikonologię, społeczne historie sztuki,

współczesne perspektywy metodologiczne. Analizie

poddane są różne szkoły akademickiej historii sztuki

oraz ich związki z estetyką filozoficzną, tradycją

znawstwa i instytucjami muzeum. Uwzględnione są

aspekty nowoczesnych i współczesnych nauk o obrazie,

elementy dziejów historii architektury, wybrane

perspektywy postkolonialne, a także postawy

metodologiczne dotyczące nowych mediów oraz

związki historii sztuki z pokrewnymi obszarami

badawczymi, np. archeologią, muzeologią, psychologią

percepcji, studiami nad kulturą wizualną.

Bibliografia (wybór):

1. Adams L.S., The Methodologies of Art: An Introduction,

Boulder–Oxford 1996.

2. Arnheim R., Sztuka i percepcja wzrokowa, tłum. J.

Mach, Łódź 2004.

3. Art History and Its Institutions: Foundations of a

Discipline, red. E. Mansfield, London 2002.

4. Belting H., Antropologia obrazu, tłum. M. Bryl,

Kraków 2012.

5. Belting H., The End of the History of Art, Chicago 1987.

6. Berger J., Sposoby widzenia, tłum. M. Bryl, Warszawa

2008.

7. Białostocki J., Historia sztuki wśród nauk

humanistycznych, Wrocław 1980.

8. Bryl M., Suwerenność dyscypliny. Polemiczna historia

historii sztuki od 1970 roku, Poznań 2008.

9. Crary J., Zawieszenia percepcji. Uwaga, spektakl i

kultura nowoczesna, tłum. Ł. Zaremba, I. Kurz,

Warszawa 2009.

10. Czekalski S., Intertekstualność i malarstwo. Problemy

badań nad związkami międzyobrazowymi, Poznań 2006.

11. Czekalski S., Jak wyjaśnić obraz? Metodologiczne

tropy historii sztuki w epoce Ernsta H. Gombricha,

Poznań 2022.

12. Derrida J., Prawda w malarstwie, tłum. M.

Kwietniewska, , Gdańsk 2003.

13. Didi-Huberman G., Atlas albo radosna wiedza

podszyta niepokojem, tłum. T. Stróżyński, Gdańsk 2020.

14. Didi-Huberman G. Przed obrazem. Pytanie o cele

historii sztuki, tłum. B. Brzezicka, Gdańsk 2011.

15. Hatt M., Klonk C., Art History: A Critical Introduction

to Its Methods, Manchester 2006.

16. Holly M. A., Panofsky and the Foundations of Art

History, New York 1984.

17. Generations and Geographies in the Visual Arts:

Feminist Readings, red. G. Pollock, London–New York

1996.

18. Kunińska M., Historia sztuki Mariana Sokołowskiego,

Kraków 2014.

19. Labuda A. S., Z dziejów historii sztuki. Polska, Niemcy,

Europa, Poznań 2016.

20. Małkiewicz A., Z dziejów polskiej historii sztuki.

Studia i szkice, Kraków 2005.

21. Marin L., O przedstawieniu, tłum. P. Pieniążek et al.,

Gdańsk 2011.

22. Panofsky E., Studia z historii sztuki, red. J.

Białostocki, Warszawa 1971.

23. Perspektywy współczesnej historii sztuki. Antologia

przekładów „Artium Quaestiones”, red. M. Bryl et al.

Poznań 2009.

24. Pojęcia, problemy, metody współczesnej nauki o

sztuce, red. J. Białostocki, Warszawa 1976.

25. Prettejohn E., Beauty and Art: 1750–2000, Oxford

2005.

26. Rampley M., The Vienna School of Art History:

Empire and the Politics of Scholarship, 1847–1918,

University Park 2015.

27. Stoichita V. I., Krótka historia cienia, tłum. P.

Nowakowski, Kraków 2001.

28. Sztuka w świecie znaków, red. i tłum. B. Żyłko,

Gdańsk 2002.

29. The Art of Art History, red. D. Preziosi, Oxford 1998.

30. The Two Art Histories: The Museum and the

University, red. C.W. Haxthausen, New Haven–London

2002.

31. Vasari i nowożytna historiografia sztuki. Antologia,

wstęp i tłum. Z. Waźbiński, Wrocław 1975.

32. Warburg A., Atlas obrazów Mnemozyne, red. M.

Warnke, C. Brink, tłum. P. Brożyński, M. Jędrzejczyk,

Warszawa 2015.

33. Warburg A., Narodziny Wenus i inne szkice

renesansowe, tłum. R. Kasperowicz, Gdańsk 2010.

34. Winckelmann J. J., Dzieje sztuki starożytnej, opr. W.

Bałus, tłum. T. Zatorski, Kraków 2012.

35. Wölfflin H., Podstawowe pojęcia historii sztuki, tłum.

D. Hanulanka, Wrocław–Warszawa–Kraków 1962.

36. Wróblewska M., Obrazy pamięci i wiedzy.

Fotograficzne reprodukcje dzieł w archiwach i

narracjach historii sztuki, Kraków 2022.

37. Wstęp do historii sztuki. Przedmiot – metodologia –

zawód, red. P. Skubiszewski, Warszawa 1973.

Efekty kształcenia (według obowiązującej tabeli

symboli efektów uczenia się dla programu studiów,

historia sztuki):

K2_W01 – absolwent „ma pogłębioną wiedzę o

specyfice przedmiotowej i metodologicznej historii

sztuki, którą jest w stanie rozwijać i twórczo stosować

w działalności profesjonalnej”;

K2_W03 – „ma uporządkowaną, pogłębioną wiedzę,

obejmującą terminologię, teorie i metodologię z zakresu

historii sztuki i innych nauk historycznych”;

K2_W04 – „ma uporządkowaną, pogłębioną,

prowadzącą do specjalizacji, szczegółową wiedzę z

zakresu dziedzin nauki i dyscyplin naukowych,

właściwych dla historii sztuki”;

K2_W05 – „ma szczegółową wiedzę o współczesnych

dokonaniach, szkołach badawczych, obejmującą

wybrane obszary dziedzin nauki i dyscyplin

naukowych, właściwych dla historii sztuki”;

K2_W06 – „ma pogłębioną wiedzę o dziedzinach nauki i

dyscyplinach naukowych powiązanych z historią sztuki,

pozwalającą na integrowanie perspektyw właściwych

dla kilku dyscyplin naukowych”;

K2_W07 – „zna i rozumie zaawansowane metody

analizy, interpretacji, wartościowania i

problematyzowania różnych wytworów kultury,

właściwe dla wybranych tradycji, teorii i szkół

badawczych w zakresie dziedzin nauki i dyscyplin

naukowych, właściwych dla historii sztuki”;

K2_W09 – „ma pogłębioną wiedzę o kompleksowej

naturze języka i historycznej zmienności jego znaczeń.”

Zaliczenie na podstawie 1,5-godzinnego egzaminu

pisemnego w sesji letniej. Wymagana obecność na

zajęciach (dopuszczalne dwie nieusprawiedliwione

nieobecności w semestrze).