Historia sztuki nowożytnej powszechnej

obowiązkowe

Wykład prezentuje wybrane zjawiska w nowożytnej sztuce europejskiej, koncentrując się na tych obszarach, okresach i tendencjach, które najbardziej zaważyły na jej rozwoju od początku XV w. Największa uwaga poświęcona jest sztuce włoskiej, z zaakcentowaniem zagadnień przełomowych i mających największe konsekwencje dla sztuki europejskiej. Prezentowane są również wybrane zjawiska ze sztuki innych krajów i regionów.

Do zagadnień prezentowanych w czasie wykładu należą: Początki i rozwój sztuki renesansowej w XV-wiecznej Florencji, przemiany w architekturze sakralnej i świeckiej, malarstwie i rzeźbie (m.in. Ghiberti, Donatello, Masaccio, Brunelleschi, Alberti). Sztuka dojrzałego renesansu (m.in. Leonardo, Michał Anioł, Rafael, Bramante). Malarstwo weneckie końca XV i XVI w. (Bellini, Giorgione, Tycjan, Veronese, Tintoretto). Architektura, malarstwo i rzeźba XVI w. (m.in. Parmigianino, Rosso Fiorentino, Pontormo, Cellini, Giambologna, Vignola, Palladio). Przemiany w architekturze rzymskiej na przełomie XVI i XVII w. (Giacomo Della Porta, Domenico Fontana, Carlo Maderno). Malarstwo włoskie XVII w.: malarstwo rzymskie i bolońskie pocz. XVII w. (Carracci, Domenichino, Guido Reni, Guercino); Caravaggio i caravaggioniści w Italii i na północy Europy; Pietro da Cortona, Andrea Sacchi, Nicolas Poussin i in. Rzeźba rzymska XVII w. (m.in. Bernini, Algardi, Duquesnoy). Architektura XVII w. (Pietro da Cortona, Bernini, Borromini, Guarini, Carlo Rainaldi). Przemiany w sztuce rzymskiej pod koniec XVII i na początku XVIII w. (m.in.: Carlo Maratta, Andrea Pozzo, Pierre Le Gros, Camillo Rusconi).

Omawiane będą również zagadnienia dotyczące innych krajów i regionów, np. malarstwo niderlandzkie XV w.; sztuka we Francji, zwłaszcza w czasach Franciszka I i tzw. szkoły Fontainebleau oraz czasach Ludwika XIV; sztuka w kręgu dworu Rudolfa II w Pradze.

W trakcie zajęć omawiane są także wybrane zagadnienia dotyczące mecenatu, kolekcjonerstwa, rynku sztuki i jej różnorodnych funkcji (dewocyjnych, komemoratywnych, propagandowych itp.).

Metody prowadzenia zajęć:

wykład

Przykładowa literatura:

Bastek G., Warsztaty weneckie w drugiej połowie XV i XVI wieku. Bellini, Giorgione, Tycjan, Tintoretto, Warszawa 2010; Białostocki J., Sztuka XV wieku od Parlerów do Dürera, Warszawa 2010; Blažicek O., Barockkunst in Böhmen, Praha 1967; Blunt A., Art and Architecture in France 1500 to 1700, Harmondsworth 1953 [i kolejne wydania]; Chastel A., Sztuka włoska, T. 1-2, Warszawa 1978; Die Kunst des Barock in Österreich, hrsg. G. Brucher, Salzburg 1994; Freedberg S.J., Painting in Italy 1500 to 1600, Harmondsworth 1975; Genaille R., Sztuka flamandzka i belgijska, tłum. H. Andrzejewska, Warszawa 1976; Gerson H., Ter Kuile E.H., Art and Architecture in Belgium 1600 to 1800, Harmondsworth 1960; Kalnein W., Levey M., Art and Architecture of the Eighteenth Century in France, Harmondsworth 1972; Kubler G., Soria M., Art and Architecture in Spain and Portugal and their American Dominions 1500 to 1800, Harmondsworth 1959; Levey M., Dojrzały renesans, Warszawa 1980; Levey M., Wczesny renesans, Warszawa 1972; Mérot A., French Painting in the 17th Century, New Haven 1995; Murray P. i L., Sztuka renesansu, tłum. J. Arszyńska, A. Mosingiewicz, Toruń 1999; Murray P., Architektura włoskiego renesansu, tłum. R. Depta, Toruń 1999; Nash S., Northern Renaissance Art, Oxford 2008; Osten G. von der, Painting and Sculpture in Germany and the Netherlands 1500 to 1600, Harmondsworth 1969; Poeschke J., Die Skulptur der Renaissance in Italien, Bd. 1-2, München 1990; Pope-Hennessy J., Italian High Renaissance and Baroque Sculpture, London 1963 [i kolejne wydania]; Pope-Hennessy J., Italian Renaissance Sculpture, London 1958 [i kolejne wydania]; Rosenberg J., Slive S., Ter Kuile E.H., Dutch Art and Architecture 1600-1800, Harmondsworth 1966; Rzepińska M., Malarstwo Cinquecenta, Warszawa 1989; Secomska K., Malarstwo francuskie XVII wieku, Warszawa 1985; Shearman J., Manieryzm, tłum. M. Skibniewska, Warszawa 1970; Tomkiewicz W., Rokoko, Warszawa 1988; Waźbiński Z., Malarstwo Quattrocenta, Warszawa 1989; Welch E., Art in Renaissance Italy 1350-1500, Oxford 1997; Wittkower R., Art and Architecture in Italy 1600 to 1750, Harmondsworth 1958 [i kolejne wydania]; Zerner H., Renaissance Art in France. The Invention of Classicism, Paris 2003; Ziemba A., Sztuka Burgundii i Niderlandów 1380-1500, T. 1, Sztuka dworu burgundzkiego oraz miast niderlandzkich, Warszawa 2008, T. 2, Niderlandzkie malarstwo tablicowe 1380-1500, Warszawa 2011

Po ukończeniu kursu absolwent:

K_W02 – zna w zaawansowanym stopniu terminologię historyczno-artystyczną dotyczącą dzieł sztuki nowożytnej, w szczególności w zakresie technik, materiałów, funkcji, datowania, warunków przechowywania, sposobów inwentaryzacji;

K_W04 – zna i rozumie szczegółowe zagadnienia z zakresu historii sztuki nowożytnej w ujęciu chronologicznym, tematycznym i problemowym, w zakresie najważniejszych stylów artystycznych, kierunków, ruchów, tendencji, środowisk, epok historyczno-artystycznych; zna działalność najważniejszych nowożytnych malarzy, rzeźbiarzy i architektów; potrafi scharakteryzować znaczenie centrów artystycznych dla rozpowszechniania się nurtów i tendencji w sztuce nowożytnej, a także rolę wybranych ośrodków prowincjonalnych;

K_W11 – zna i rozumie fundamentalne powiązania historii sztuki z innymi dziedzinami nauki, jak historia, filozofia, antropologia,

wiedza o kulturze, religii i literaturze; ma wiedzę o mecenacie artystycznym, kolekcjonerstwie, funkcjach sztuki oraz o znaczeniu uwarunkowań politycznych, gospodarczych i religijnych w epoce wczesnonowożytnej.

Forma zaliczenia:

Egzamin pisemny (egzamin składa się z części ilustracyjnej, sprawdzającej umiejętność rozpoznawania dzieł, oraz pytań opisowych).

Kryteria oceniania:

Warunkiem zaliczenia jest uzyskanie min. 60% punktów z egzaminu pisemnego.