Szkoły humanistyki
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 3105-SZHUMWE |
Kod Erasmus / ISCED: |
03.6
|
Nazwa przedmiotu: | Szkoły humanistyki |
Jednostka: | Instytut Historii Sztuki |
Grupy: |
Obowiązkowe dla studiów stacjonarnych mgr |
Punkty ECTS i inne: |
6.00
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | obowiązkowe |
Skrócony opis: |
Wykład stanowi próbą prezentacji rozwoju nauk humanistycznych w XIX stuleciu i głównych szkół oraz metod humanistyki XX stulecia z uwzględnieniem roli badań nad sztukami plastycznymi (wizualnymi) w kontekście innych nauk humanistycznych. |
Pełny opis: |
Celem wykładu jest prezentacja rozwoju humanistyki XIX wieku w kontekście sporów o naturę i odrębność studiów humanistycznych oraz sporów o historyzm XIX wieku. W trakcie wykładu omówione zostaną kwestie genezy nauk humanistycznych, najważniejsze nurty oświeceniowej historii kultury w kontekście filozofii kultury, co pozwoli zarysować wstępny kontekst dla przedstawienia XIX-wiecznych modeli historyzmu oraz ich krytyki. W dalszym ciągu nakreślone zostaną główne koncepcje metodologiczne humanistyki (np. neokantyzm, hermeneutyka Diltheya, propozycje Collingwooda, „Annales”), wypracowane jeszcze przez II wojną, by następnie wprowadzić słuchacza w świat modeli humanistyki 2 poł. XX wieku: od ujęć fenomenologicznych, poprzez strukturalizm, wybrane propozycje semiotyczne, koncepcje narratywistyczne, po szeroko rozumiane modele neostrukturalizmu i współczesne koncepcje pamięci historyczno-kulturowej. Metody prowadzenia zajęć: wykład |
Literatura: |
F. Ankersmit, Narracja, reprezentacja, doświadczenie: studia z teorii historiografii, pod red. i ze wstępem Ewy Domańskiej, Kraków 2004. Ch. Bambach, Heidegger, Dilthey and the Crisis of Historicism, Ithaca – London 1995. Rens Bod, Historia humanistyki. Zapomniane nauki. Przeł. R. Pucek, Warszawa 2103. Andrew Bowie, From Romanticism to Critical Theory. The Philosophy of German Literary Theory, London and New York 1997. Janet Browne, Darwin. O powstawaniu gatunków. Biografia. Przeł. P. Jastrzębiec, Warszawa 2008. Peter Burke, Historia kulturowa: wprowadzenie, tł. J. Hunia, Kraków 2012. Peter Burke, Społeczna historia wiedzy. Przeł. A. Kunicka, Warszawa 2016, zwł. t.1. E. Domańska, Mikrohistorie. Spotkania w międzyświatach, Poznań 2005². M. Frank, Was ist Neostrukturalismus?, Frankfurt am Main 1984. Pierre Hadot, Czym jest filozofia starożytna? Przeł. A. Domański, wstęp J. Domański, Warszawa 2018. Historia sztuki wobec globalizacji, pod red. M. Poprzęckiej, Warszawa 2013. G. Iggers, Historiografia XX wieku: przegląd kierunków badawczych, tł. Agnieszka Gadzała, Warszawa 2010. H. R. Jauss, Historia literatury jako prowokacja, przeł. M. Łukasiewicz, posłowie K. Bartoszyński, Warszawa 1999. D. R. Kelley, Granice historii. Badanie przeszłości w XX wieku. Przeł. B. Hlebowicz, Warszawa 2009. R. Koselleck, Semantyka historyczna. Wybór i opracowanie H. Orłowski, tł. W Kunicki, Poznań 2001; 2012. R. Koselleck, Warstwy czasu: studia z metahistorii, przeł. K. Krzemieniowa, J. Merecki, Warszawa 2012. T. Nipperdey, Rozważania o niemieckiej historii. Eseje. Przeł. A. Kopacki, Warszawa 1999, roz. 1, 13. John H. Newman, Idea uniwersytetu. Przeł. P. Mroczkowski, Warszawa 1990. Opowiadanie historii w niemieckiej refleksji teoretyczno - historycznej i literaturoznawczej od oświecenia do współczesności, wybór, przekład i opracowanie J. Kałążny, Poznań 2003. E. Paczkowska-Łagowska, Logos życia, Gdańsk 2000. E. Paczkowska-Łagowska, O historyczności człowieka. Studia filozoficzne, Gdańsk 2012. A. Pałubicka, Przedteoretyczne postaci historyzmu, Warszawa – Poznań 1984, roz. 2, 3. Pamięć, etyka i historia: angloamerykańska teoria historiografii lat dziewięćdziesiątych, pod red. Ewy Domańskiej, Poznań 2002. H. Schnädelbach, Filozofia w Niemczech 1831-1933, przeł. K. Krzemieniowa, Warszawa 1992. Jean-Pierre Vernant, Mit i religia w starożytnej Grecji. Przeł. K. Środa, Warszawa 1998. P. Veyne, Foucault rewolucjonizuje historię. Przeł. T. Fałkowski, Toruń 2007. H. White, Poetyka pisarstwa historycznego, pod red. E. Domańskiej i Marka Wilczyńskiego, Kraków 2000. |
Efekty uczenia się: |
absolwent zna i rozumie: K2_W01 – w pogłębionym stopniu specyfikę przedmiotową i metodologiczną historii sztuki, którą jest w stanie rozwijać i twórczo stosować w działalności profesjonalnej. K2_W02 – w stopniu pogłębionym terminologię, teorię i metodologię z zakresu historii sztuki oraz jej powiązania z innymi naukami historycznymi. absolwent potrafi: K2_U03 – integrować wiedzę z różnych dyscyplin w zakresie historii sztuki oraz zastosować ją w nietypowych sytuacjach profesjonalnych. K2_U07-stosować umiejętność formułowania opinii krytycznych o wytworach kultury na podstawie wiedzy naukowej i doświadczenia oraz umiejętność prezentacji opracowań krytycznych w różnych formach i w różnych mediach. K2_K01-krytycznej oceny posiadanej wiedzy i odbieranych treści, uznawania znaczenia wiedzy w rozwiązywaniu problemów poznawczych i praktycznych oraz zasięgania opinii ekspertów w przypadku trudności z samodzielnym rozwiązywaniem problemu. Zadaniem wykładu jest przedstawienie słuchaczowi początków oraz najważniejszych punktów w rozwoju humanistyki oraz prezentacja kluczowych sporów o status nauk humanistycznych i ich metodę. Słuchacz poznaje historię humanistyki, kwestie związane z humanistyką jako dyscypliną uniwersytecką (problem XIX-wiecznej reformy uniwersytetu – np. W. von Humboldt, John Henry Newman) rozumie jej genezę, ma pogłębioną wiedzę o charakterystycznej naturze języka (pojęć) humanistyki i historycznej zmienności jego znaczeń, potrafi interpretować modele wyjaśniania, rozumienia i oceny, modelowe dla różnych szkół humanistyki, zdobywa kompetencje pozwalające zbudować krytyczny dystans w stosunku do różnych propozycji metodologicznych, odsłaniając ich teoretyczne zaplecze (przede wszystkim w kontekście sposobów konstruowania historii, definicji „historyczności”, „dziejowości”, „narracji”, „pamięci”). W trakcie wykładu słuchacz zdobywa pogłębioną wiedzę o odrębności przedmiotowej i metodologicznej historii sztuki, którą potrafi wykorzystać w swoich badaniach. Posługuje się terminologią historii sztuki w stopniu rozszerzonym. Uczestnik zajęć posiada szczegółową wiedzę o współczesnych dokonaniach i szkołach badawczych, obejmującą dyscypliny humanistyczne i ich wpływ na praktyki historii sztuki. Potrafi integrować tę wiedzę w badaniach, uwzględniające nowe osiągnięcia historii sztuki, ukazując miejsce wytworów ludzkiej wyobraźni w procesie historyczno-kulturowym.. |
Metody i kryteria oceniania: |
Forma zaliczenia: egzamin pisemny Kryteria oceniania: Egzamin pisemny, złożony z 5 pytań, odnoszących się do problematyki omawianej na zajęciach; za każde z pytań można maksymalnie zdobyć 10 pkt.; warunkiem zaliczenia jest uzyskanie minimum 26 pkt. |
Zajęcia w cyklu "Rok akademicki 2023/24" (zakończony)
Okres: | 2023-10-01 - 2024-06-16 |
Przejdź do planu
PN WYK
WT ŚR CZ PT |
Typ zajęć: |
Wykład, 60 godzin, 35 miejsc
|
|
Koordynatorzy: | Ryszard Kasperowicz | |
Prowadzący grup: | Ryszard Kasperowicz | |
Lista studentów: | (nie masz dostępu) | |
Zaliczenie: | Egzamin |
Zajęcia w cyklu "Rok akademicki 2024/25" (w trakcie)
Okres: | 2024-10-01 - 2025-06-08 |
Przejdź do planu
PN WYK
WT ŚR CZ PT |
Typ zajęć: |
Wykład, 60 godzin, 30 miejsc
|
|
Koordynatorzy: | Ryszard Kasperowicz | |
Prowadzący grup: | Ryszard Kasperowicz | |
Lista studentów: | (nie masz dostępu) | |
Zaliczenie: | Egzamin |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.