Techniki kompozytorskie XVIII-XIX w. (moduł I)

Pierwsza część zajęć wprowadza studentów w zagadnienia związane znajważniejszą formą i związaną z nią ściśle techniką kompozytorską, jakie ewoluowały w II połowie XVIII w., czyli z tzw. formą sonatową i techniką pracy przetworzeniowej (pracy tematycznej/ pracy motywicznej), których obecność zdominowała kompozytorskie myślenie o wielkiej formie muzycznej na niemal

dwa wieki.

Zajęcia poświęcone formie sonatowej i technice przetworzeniowej na podstawie wybranych dzieł J. Haydna, W. A. Mozarta, L. van Beethovena, F. Schuberta, F. Chopina, F. Liszta, R. Schumanna. W trakcie zajęć zostaną także poruszone takie zagadnienia jak:

1-2. Forma sonatowa w ujęciach teoretyków z końca XVIII w. i początków XIX stulecia (H.Ch. Koch, F. Galeazzi, A. Reicha), a tzw. szkolna teoria formy sonatowej 3-7. Różne oblicza formy sonatowej:

- forma sonatowa w pierwszej części cyklu sonatowego

- forma sonatowa w arii operowej i uwerturze (sinfonii włoskiej)

- elementy formy sonatowej w koncercie

- rondo sonatowe

Chodkowski A., Teoria formy sonatowej Francesco Galeazziego i jej

zastosowanie do analizy dzieł Haydna i Mozarta, “Muzyka” XXXVI nr 4,

s. 69-76

2. Forma sonatowa. Teoria, pojęcia, analiza, CEA, ZPSM im. F. Chopina,

Warszawa 1999 (w tym A.Chodkowski, Historia teorii formy allegra

sonatowego, J. Mianowski, Istota formy sonatowej)

3. Forma sonatowa. Metody analizy, CEA, ZPSM im. F. Chopina,

Warszawa 1999 (m.in. A. Chodkowski, O pojęciach tematu, tematu

muzycznego, materiału tematycznego; W. Nowik, Koncepcja formy

sonatowej A. Reichy)

4. Komarnicki K., Ryszka-Komarnicka A., Włoski typ formy sonatowej na

przykładzie sonat fortepianowych Wolfganga Amadeusza Mozarta, „Res

Facta Nova” 10(19) 2008, s. 165-174

5. Ratner L. G., Classic Music: Expression, Form and Style, Schirmer

Books 1980

6. Rosen Ch., Sonata Forms, New York-London, 1980, 1988

IM UW, Wwa 2004, s. 327-342

7. Ryszka-Komarnicka A., Elementy formy sonatowej w ariach

trzyczęściowych w opisie Francesco Galeazziego (1796), w: Mozart i

współcześni. Muzyka w Europie środkowej w XVIII wieku, red. R. D. Golianek,

B. Stróżyńska, Łódź: AM w Łodzi, 2007, s. 115-127

8. Schmidt-Beste Th., The Sonata, Cambridge University Press, 2011

1. studenci zapoznają się z podstawowymi problemami analizy formy sonatowej epoki klasycyzmu jako specyficznego rodzaju wielkiej formy dwuczęściowej;

2. umieją też rozpoznawać właściwe dla niej elementy w innych formach

i gatunkach muzycznych (takich jak trzyczęściowa aria, forma ritornelowa w koncercie, rondo, uwertura operowa), wiedząc iż formasonatowa kształtowała się równolegle również na ich gruncie;

3. potrafią zastosować otrzymany aparat analityczny w praktyce, tj. podejmują próby samodzielnego analizowania formy wskazanych utworów muzycznych (lub części utworów cyklicznych), przestawiane następnie w formie pisemnej

1. aktywne uczestniczenie w zajęciach

2. samodzielna analiza wybranej kompozycji

3. lektura wybranych tekstów

Brak.